Little Paris: ‘n Cape Town droom

Elke aand nadat ek pligsgetrou my Afrikaans op RSG verskerp het en vir dié laaste keer met pinkie in die lug aan my koffie slurp soos ‘n olifant wat heerlik by ‘n slide-the-city sy dors les, Google ek: “Cape Town at night”. Skielik is my kak Blackberry screentjie opgedolly met idilliese beelde van Tafelberg en swart oseane wat versier is met ‘n fees van liggies wat ‘n besonderse verskynsel op hom laat gloei. Dan só tussen my Vers en Klank potgooie en sigaret as wat soos sneeu op my kombersies gaan lê, voel ek soos ‘n mynmagnaat wat op ‘n unieke vonds afgekom het…

Met ‘n dankbare hart vir Google en Blackberry Internet Service plaas ek elke foto onder my twéé skeptiese pupils: “Fok, maar dié plek is ‘n stunning plek” is altyd die eerste opmerking wat dan sterk kontrastreer met Margot Luyt se beautiful Afrikaans poems met die fancy Afrikaanse woorde. My hart begin allerhande dinge vir die foto’s fluister en my brein sukkel om alles te absorbeer want hy moet nog die mooiste “Cape Town at night” kiekies vir my oë voer. En só sit die Overbergskind byna elke aand met Waterfront se uitsigte en Kampsbaai sunsets op sy foon. Ek wonder skielik hoeveel van die foto’s is nou gephotoshop of gefilter vir ‘tourism propaganda’ doeleindes want ek het ook al lekker juicy stories gehoor van City Of Cape Town né! Maar anyway ek gaan voort met my Cape Town Google Search Ritual, and oh my goodness, híér is dié smart huise wat constantly op Top Billing gefeature word!! Jy kry die fancy huise almal onder “Hout Bay Houses” of sommer so casually onder “Cape Town Houses“.

‘n Mens kan nie wonder hoe lank dit die eienaars van daai huise geneem het om dit so prentjie mooi te kry nie. Daar moet seker ‘n paar opofferings gewees het of some sort óf het hulle almal onder die sambreel van White Privilege en Black Economic Empowerment gaan skuiling soek en toe besluit History en Legacy om maar te gee wat hul toe kom. Ek wonder hoeveel ‘gekleurdes’ kon na Distrik Ses se bulldozers sommer die bus na Houtbay vat en daar gaan soek na blyplek . Ai, ek is maar net ‘n bietjie jaloers omdat ek veral 16 of 17 jaar oud was toe ons vir die eerste keer ‘n kaggel laat insit het. En omdat ek nou agter ‘n stupid komper sit en Blogs skryf waar ek eerder op ‘n strand kaalgat tussen die rotse my dik kon rook aan al die cheap Rothmans (Aksynbelasting is ‘n bitch). But think about it my mense, dit is vreeslike ding om ‘n posh join daar te kry. En miskien nie so seer weens jou velkleur of iets oppervlakkigs nie. But let’s face it, as djy in daai highty mighty neighbourhoods met jou 10 honde en Pinkster Worship liedjies elke sondag gaan baljaar is dit tickets met jou! Jy moet maar Cece Winans of Gospel Instrumental music luister want daar is dit net die Ice Princes en Nessun Dorma wat daar operate. Dis einste die Lifestyle programs soos Top Billing en Pasella wat ons almal mos lekker aan die droom gesit het. En daar is niks daarmee fout nie, want ek weet baie van ons wag vir daai Lotto of krap-kaartjie sodat ons drome nou ‘n Campsbay-reality kan word. Dit het my ook besonders angstig gemaak toe die Lotto mense so met mekaar fight en werskaf, ek weet steeds nie hoe ek oor die nuwe Phanda, Pusha, Play storie voel nie. ‘n Mens se drome is nie ‘n speletjie nie!

“In the world of the dreamer there was solitude: all the exaltations and joys came in the moment of preparation for living. They took place in solitude. But with action came anxiety, and the sense of insuperable effort made to match the dream, and with it came weariness, discouragement, and the flight into solitude again. And then in solitude, in the opium den of remembrance, the possibility of pleasure again.”
― Anaïs Nin

My vriende, ek hoop julle het dit geniet. Droom saam met my!

Keanen E